Czterdziesty ósmy: Strzeżcie się, bo nadchodzimy!

CRISTINA

  Ubrałam się chyba w najlepsze rzeczy jakie tu miałam przy sobie w walizce. Thiago oczywiście udawał, że zaniemówił z wrażenia, gdy tylko wyszłam z łazienki. Tak samo dzieci, no ale to było miłe. Wyszliśmy wszyscy z domku i zahaczyliśmy o Rafe i Katinę. Poszliśmy do hotelu, by tam zostawić dzieciaki z opiekunką, która pilnowała od samego początku małego Bartre.

   - Gotowi na ponowny podbój Ibizy? - wyszczerzył się Marc, gdy tylko wyszliśmy z budynku.

   - No pewnie. Tutaj są najlepszy imprezy - odpowiedział mu mój mąż i złapał moją dłoń.

   - Strzeżcie się, bo nadchodzimy! - zawołał Alvaro, a Lisa jedynie pokręciła głową.
   - Ty się strzeż przed porannym kacem. - wyszczerzyła się do niego.

   - Jakim kacem? My już potrafimy pić - odparł, a cała reszta się zaśmiała. 

   - Tak Alvaro, jakbym cię nie znała - poklepała go po ramieniu. 

   - Ja już nawet nie pamiętam kiedy byłem pijany!

   - Jeżeli chcesz to ja ci z wielką chęcią przypomnę. - powiedziała poważnie Lisa.
   - Ej, spokojnie mi tam - zaśmiałam się do nich. - Do którego tego klubu idziemy? - zapytałam. 

   - Do tego co zawsze - puścił mi oczko Bartra.

   - No to dobrze - odparłam.
   - I panowie oszczędnie z procentami! - zakomunikowała Viola. 

   - Ja nie zamierzam sobie żałować - odezwał się Isco, który do tego czasu milczał.

   - No to trzeba cię będzie pilnować - zaśmiał się Thiago. 

   - Jak na moim wieczorze kawalerskim? - na jego twarzy w końcu pojawił się uśmiech.

   - To co ty kombinowałeś, że trzeba było cię pilnować? - zdziwiła się Katina. 

   - A nic takiego - machnął ręką.
  - Tak, tak. Nic - roześmiał się wesoło Marc.

   - To brzmi podejrzanie, Marc? - Viola spojrzała na niego.

   - Thiago? - ja spojrzałam na swojego męża i to samo zrobiły Lisa i Katina ze swoimi. 

   - Zostawcie ich w spokoju. To nic takiego - wzruszył ramionami Isco i spojrzał w swój telefon.

   - My chyba sobie porozmawiamy później. - Viola przymrużyła powieki. - Ale teraz idziemy się bawić. 

   - Właśnie. Chodźmy - odezwał się Alvaro i przyśpieszyliśmy kroku. Kilka minut później byliśmy w klubie. Udało nam się dostać nawet tą samą lożę, co zawsze. Każdy (no prawie) zamówił sobie po drinku i powoli go sączył.  

   - No dobra, mamy procenty, muzyczka leci, można się bawić. - zaśmiał się Alvaro i porwał Lisę do tańca. 

   - Dokładnie - pokiwał głową Bartra i poszedł w ślady przyjaciela. 

   - To ja też mogę poprosić swoją piękną żonę to tańca? - usłyszałam głos Thiago, który wyciągnął do mnie swoją dłoń. 

  - Oczywiście - zaśmiałam się i złapałam jego dłoń. Zaprowadził mnie na parkiet i lekko się uśmiechnął. Akurat wtedy poleciała wolniejsza piosenka, z reszta jak zawsze. - Ty masz jakieś wtyki u tych dj'ów? - zaśmiałam się.
   - Ja? A skądże! Po prostu wyczuwam dobry moment. A pamiętasz jak pierwszy raz zaprosiłem cię do tańca? Lola praktycznie wtedy cię do mnie popchnęła. - zaśmiał się.    

   - Ona wiedziała co się kroi - uśmiechnęłam się szeroko i objęłam jego szyję. - Powinnam jej za to podziękować.
   - Może będziesz miała ku temu okazje - spojrzał na Isco, który siedział samotnie przy stoliku. - Tylko ty możesz sprawić, że zmieni zdanie.

   - Thiago, ona myśli o rozwodzie. - mruknęłam cicho. - Mogę oczywiście jej coś powiedzieć, ale chcę też dla niej dobrze. 

   - Szkoda mi go, no. Widzę, że się męczy - odpowiedział i oparł swoje czoło o moje. 

   - Masz rację, ale każdy popełnia błędy, prawa? - spojrzał na mnie. - Isco nie jest idealny, ale kocha Lolę.  

   - Żaden facet nie jest idealny - zaśmiałam się cicho. 

   - Porozmawiasz z nią? - zapytał i pogłaskał mnie po policzku. - Proszę, zrób to dla mnie.

   - Dla ciebie wszystko - uśmiechnęłam się. - Ale serio ja nie wiem co mam jej powiedzieć. Rozkazać, że ma wrócić do Isco? 

   - Może że powinna dać mu jeszcze jedną szansę?

   - Jak ja tobie? 

   - Dokładnie - pocałował mnie w nos.       

   - Zobaczę co da się zrobić, ale wiesz, że niczego nie obiecuję. Mi też jest szkoda Isco, ale Loli również. I dzieciaków, które tęsknią za ojcem. 

   - A nie wydaje ci się, że to trochę wina Loli? Wyjechała i zaczęły się ich problemy.

   - Ona po prostu chciała zagrać, Thiago. To źle? 

   - Dla dzieci na pewno - pokiwał głową.

   - No, bo tak się dobrali. Piłkarz i aktorka. Łatwiej by im było, gdyby ich nie mieli, ale z drugiej strony co to za życie bez tych kochanych małych diabełków? - zaśmiałam się. 

   - Ja chce im tylko pomóc, bo wiem, że Lola maczała palce w naszym zejściu się - uśmiechnął się szeroko i pocałował mnie w policzek.

   - A co ty taki pewny, co? - pokręciłam głową. 

   - A może nie było tak?

   - Może akurat Lola podsuwała mi inne pomysły co mam zrobić, hmm?  

   - Isco was podsłuchiwał - wyszeptał mi do ucha i cicho zaśmiał. 

   - A to menda i już musiał ci wszystko wyśpiewać? - przymrużyłam powieki. 

   - Tak tylko mi wspomniał.

   - No to ty chyba też masz coś za co możesz jej podziękować. - uśmiechnęłam się. - Ale na to też miała wpływ ta ich kłótnia. 

   - Czyli to jednak dobrze, że się pokłócili? - zaśmiał się cicho, a ja zrobiłam tak samo.     

   - Jak dla kogo. - pokręciłam głową. - Wracamy już? - wskazałam na lożę, a on skinął głową. Ruszyliśmy w tamtą stronę. Z Isco siedziała już cała reszta naszej kompanii.
   - Thiago! - usłyszeliśmy jakiś damski głos, gdy mieliśmy już siadać.

   - Jimena? - spojrzał na nią i zrobił ogromne oczy.
   - Tak, kochanie, Jimena - uśmiechnęła się szeroko, a mnie momentalnie zrobiło się słabo.  

   - Ale, że kto to jest? - usłyszałam dziwny ton swojego szwagra, a wtedy blondyna, która jakoś dziwnie przypominała mi tą samą co ze zdjęć, przytuliła się mocno do mojego męża.
   - To do zobaczenia później skarbie. - pocałowała go w policzek i oddaliła się, kręcąc tyłkiem, który praktycznie miała na wierzchu.
   - Jak mogłeś mi to tu zrobić?! - syknęłam w jego stronę i poczułam, że do moich oczu napływają łzy.
   - Ja naprawdę nie wiem skąd ona tu się wzięła! - zawołał. - Musisz mi uwierzyć. - ciągnął, a moją odpowiedzią był po prostu siarczysty policzek, wymierzony mu.
   - Już ci nie wierzę. Zostaw mnie i nasze dzieci w spokoju! - krzyknęłam.
   - Cristina, nie mów tak! Proszę cię! - chciał złapać moją dłoń, ale szybko ją zabrałam.
   - Ale o co tu chodzi?! - zapytał Rafa.
   - Młody, ty się nie wtrącaj. - warknął Thiago w jego stronę.
   - Nie ma się już w co wtrącać, Thiago. Zaufałam ci po raz kolejny, ale to był błąd - wyjąkałam. Lisa razem z Violą i Katiną podeszły do mnie i mocno przytuliły.
   - No, ale ja naprawdę nie wiem co ona tu robi! Cris, wiesz, że tamtego już dawno nie ma! - patrzył na mnie.
   - Jakoś ci nie wierzę - zaśmiałam się cicho. Byłam wściekła na siebie, że znowu mu uwierzyłam. Teraz bolało mnie podwójnie.
   - Więc co mam zrobić żebyś uwierzyła? - machał rękoma.
   - Cofnąć czas, ale tego nie potrafisz.
   - Wiem, że jestem idiotą, ale przecież gdyby nadal to trwało to nie ciągnąłbym jej tu za sobą! Musiała tu sama przyjechać!
   - No pewnie, stęskniła się za swoim skarbem! - prychnęłam.
   - Słuchajcie, to nie jest miejsce na takie rozmowy - wtrącił się Alvaro. - Możecie to sobie wyjaśnić w domu?
   - Nie wiem jak on, ale ja tam dzisiaj nie wracam! - warknęłam.
   - Cris, nie rób tego. Możesz później żałować - mruknął cicho Isco.
   - A co mam zrobić?!
   - Porozmawiajmy na spokojnie. - Thiago pociągnął mnie na zewnątrz i wtedy mu się wyrwałam. Na szczęście nie było w pobliżu nikogo.
   - Co, nie za dobrze ci jest jednego dnia pieprzyć mnie, a następnego tamtą dziwkę?! - krzyknęłam.
   - Cristina, nie mów tak! - również podniósł głos. - Skończyłem z nią przed Euro, rozumiesz?
   - Jakoś tego nie widać! Leć do niej, bo przecież nie może czekać! Podsunę wam pewien pomysł, spróbujcie w wannie! - krzyczałam.
   - Boże, Cris - westchnął i spojrzał na mnie. - Przysięgam na wszystko i na wszystkich, że z nią nie sypiam!
   - Ja już nie wierzę w nic i sam do tego doprowadziłeś. - wysyczałam.
   - Nie miałem pojęcia, że tutaj jest!
   - Tłumacz się. - kiwnęłam głową.
   - Ona to robi specjalnie. Chce, abyś się rozeszli, ale ja nigdy na to nie pozwolę - powiedział pewnie, a z klubu wyszedł Isco.
   - Widocznie naobiecywałeś jej złote zamki jeżeli tak robi, tylko szkoda, że wtedy nie pomyślałeś o mnie i dzieciach! - z moich oczy płynęły już łzy. - Tylko może poinformuj ją od razu, że za niedługo z dwójki dzieci zrobi się trójka!
   - Cristina - chciał mnie objąć, ale nie pozwoliłam mu na to.
   - Nie dotykaj mnie! - darłam się.
   - Thiago, zostaw ją - usłyszeliśmy głos Alarcona.
   - Nie, dopóki mi nie uwierzy! - powiedział Thiago z wyrzutem. - Cris, kocham ciebie, bliźniaki i nasze dziecko, które się dopiero urodzi i nikt inny się nie liczy, zrozum!
   - Ale ja ci nie wierzę i zostaw mnie w spokoju. Dzieci odbiorę ja - poinformowałam go.
   - Pójdę z tobą - powiedział spokojnie Isco.
   - Porozmawiamy jeszcze jutro w domu - zwrócił się do mnie Thiago.
   - Wracaj już o środka - mruknął do niego Alarcon i po chwili nadstawił swoje ramię.
   - Dzięki - mruknęłam cicho i złapałam za nie.
   - Z tego co wywnioskowałem to jesteś w ciąży, tak? - zapytał po chwili.
   - Tak - pokiwałam twierdząco głową.
   - Powinienem gratulować?
   - W obecnej sytuacji to sama nie wiem. Zaufałam mu, cieszyliśmy się z tego, chociaż praktycznie ono powstało w kłótni - wskazałam na swój brzuch. - A teraz sama nie wiem co mam robić.
   - Wydaje mi się, że on mówi prawdę, Cris - powiedział.
   - Męska solidarność, Isco - przewróciłam oczami. - No to co ona tu robi, co?! Zaraz pewnie do niej poleci!
   - Nawet tak nie myśl! Nie wolno ci się denerwować - spojrzał a mój brzuch.
   - Pamiętam Isco, już raz byłam w ciąży. - powiedziałam. - To jest trudne się nie denerwować, uwierz.
   - Sam się denerwuje Lolą, ale nie mówmy teraz o tym.
   - No, więc widzisz! Thiago mnie zdradził i nie zapomnę o tym tak od tak, a w szczególności teraz. Wcześniej miałam dość tamtej kłótni, bo widziałam twoją i Loli, ale teraz to i tak nie ma sensu.
   - Może to jednak da się jeszcze odkręcić? - spojrzał na mnie. - Cris, nie podejmuj teraz pochopnych decyzji. Poczekaj aż emocje z ciebie zejdą.
   - Zejdą i co? Ja mam tego dosyć! Nie wiem co z dziećmi, całą trójką. - dotknęłam swojego brzucha. - Ale na razie nikomu o tym nie mów, dobrze?
   - I tak z nikim nie gadam - wzruszył ramionami.
   - Ok. - powiedziałam, gdy byliśmy już pod hotelem. - Mam nadzieję, że jeszcze nie zasnęły.
   - Na pewno nie. Maria o tej zawsze jeszcze biega - zaśmiał się cicho.
   - Fakt, ale nic nigdy nie wiadomo. - uśmiechnęłam się lekko. Wyjechaliśmy na piętro i podeszliśmy do drzwi pokoju Bartrów. Zapukałam cicho i nacisnęłam na klamkę, wchodząc do środka.
   - Państwo już wrócili? - zapytała opiekunka i uśmiechnęła się lekko.
   - Tak, chcę odebrać bliźniaki, więc przynajmniej od nich już sobie pani odpocznie - odparłam i zajrzałam do pokoju, gdzie się bawili.
   - Oczywiście. Czekali na rodziców - puściła do nas oczko.
   - Mama! - usłyszałam radosny krzyk dzieci. - A czemu przyszłaś z wujkiem, a nie z tatą?
    - Tata wróci później - uśmiechnęłam się do nich.
   - Dobrze, to wracamy już? - zapytała Rosario.
   - Tak, pożegnajcie się i uciekamy.
   - Okej - pokiwały główkami i pobiegły do opiekunki.
   - Odprowadzę was i później wrócę do siebie, jakoś nie mam ochoty na dalszą zabawę - powiedział Isco.
   - Dzięki wielkie - uśmiechnęłam się do niego i całą czwórką wyszliśmy z pokoju, a następnie z hotelu. Isco co chwilę sprawdzał swój telefon. - Co cię tak męczy? - zapytałam po chwili, ściskając dłoń córki.
   - Nic, nic. Sprawdzam godzinę - uśmiechnął się blado.
   - Nie wierzę ci, Isco - spojrzałam na niego podejrzliwym wzrokiem.
   - Ciągle mam nadzieję, że może Lola będzie chciała zadzwonić.
   - To dlaczego sam tego nie zrobisz?
   - Zrobiłem wczoraj. I dostałem ultimatum - skrzywił się.
   - Isco... - westchnęłam. - Ona cię kocha i nigdy nie wywinęłaby ci takiego świństwa jak Thiago mi, więc nie rozumiem tych twoich scen zazdrości. Ona ma już ich po prostu dość i ją to boli.
   - Mnie też zabolało, że po prostu chce rozwodu - mruknął smutno.
   - A dziwisz się jej? - zapytałam, gdy stanęliśmy przed domkiem i otworzyłam drzwi, żeby dzieci weszły do środka.
   - Tak, bo przyrzekaliśmy sobie na dobre i na złe! Kocham ja!
   - My też sobie przyrzekaliśmy z Thiago. Każda para sobie przyrzeka i różnie to bywa. Jeżeli ją kochasz to zrób coś, żeby zrezygnowała z myśli o pozwie.
   - Ona naprawdę o tym myśli, Cris? - zapytał poważnie i przejechał dłonią po twarzy.
   - Nie Isco, na niby. - pokręciłam głową. - Wiesz, że od początku wam kibicowałam i wkurzały mnie momenty, gdy ona widywała się z Noelem albo mówiła, że nic z tego nie będzie, bo ma Nowy Jork. Jesteś w porządku facetem, ale ta twoja zazdrość jest okropna!
   - Nie mogę jej stracić. Ona jest całym moim światem - jęknął.
   - Więc zrób coś!
   - Mamo! - usłyszeliśmy z wnętrza domu.
   - Już, zaraz! - zawołałam. - Trzymam kciuki Isco. Muszę już chyba znikać, dzieciaki wołają.
   - Okej. Dobranoc i trzymaj się - pocałował mnie w policzek i po chwili odszedł w stronę hotelu.
Ja weszłam do środka i od razu położyłam spać dzieci, które nawet szybko zasnęły. Wróciłam do sypialni i ubrałam swoją piżamę. Położyłam się na swojej połowie łóżka i zamknęłam oczy, ale sen nie chciał nadejść. Myślałam o Thiago i tej jego tlenionej blondynie.

LOLA

  Byłam zmęczona ciągłym myśleniem o Isco, więc wzięłam sobie dzień wolnego. Opiekunka zabrała dzieci na spacer i mogłam odpocząć. Zamknęłam się sypialni i włączyłam sobie na laptopie nagrania, które nagrywaliśmy wspólnie podczas wspólnych wakacji lub po prostu w domu. Przebrałam się w koszulę Isco, którą niedawno zostawił i przeglądałam te wszystkie filmiki oraz zdjęcia. Wiedziałam, że to zdołuje mnie jeszcze bardziej, ale po prostu nie potrafiłam tego wyłączyć. Po jakimś czasie usłyszałam dzwonek do drzwi. Z wielką niechęcią wstałam i poszłam by otworzyć. W progu zastałam Cristinę, ale jej mina również nie wyrażała radości, a wręcz przeciwnie.
   - Cześć, mogę? - szepnęła.        

   - Jasne - odparłam i wpuściłam ją do środka.

   - Co słychać? - zapytała cicho i wtedy spojrzałam na jej oczy, miała lekko podkrążone. 

   - Jest mi tak bardzo źle - mruknęłam i sięgnęłam po butelkę wina. - Chcesz trochę?

   - Pewnie odpowiedziałabym, że z chęcią, ale niestety... - wskazała na swój brzuch. 

   - To wspaniale! - powiedziałam, próbując się uśmiechnąć. Sądząc po minie przyjaciółki utwierdziłam się w przekonaniu, że mi nie wyszło.

   - Gdyby pominąć tak kilka innych istotnych faktów to tak, byłoby wspaniale. 

   - Jakich faktów? Cris, co się stało? - zaprowadziłam ją o sypialni i rozsiadłam się wygodnie na łóżku.

  - No, bo już myślałam, że będzie dobrze. Byliśmy razem i cieszyliśmy się z tego, że będziemy mieć jeszcze jedno dziecko. - schowała twarz w dłoniach i zaczęła płakać. 

   - Hej, co się dzieje? - zapytałam, głaszcząc ją po włosach.

   - Wyobraź sobie, że miał tupet sprowadzić sobie tą dziwkę tam na Ibizę! - ryknęła jeszcze większym płaczem. 

   - Że co?! - wytrzeszczyłam oczy. - Jak śmiał?!

   - Najwyraźniej miał taki kaprys! - prychnęła. - Nie chcę go widzieć na oczy, ale wiem, że nie mogę tego zrobić dzieciakom. 

   - Jak się o tym dowiedziałaś? 

   - Poszliśmy wszyscy do klubu i tak jakby nigdy nic sobie do niego podeszła!

   - To jest przegięcie! Co za skurwiel - zamachałam dłonią.

   - Mam tego dosyć Lola! 

   - Wiem, słońce, wiem - przytuliłam ją mocno. Tak naprawdę nie wiedziałam co jej doradzić, bo była to ciężka sytuacja, praktycznie bez wyjścia. - Ustaliliście już coś?

   - Nie rozmawialiśmy odkąd wróciliśmy z Ibizy, czyli od wczoraj. Praktycznie nie rozmawialiśmy od tej kłótni. Wtedy gdyby nie Isco to nie wiem co by się tam działo. 

   - A co zamierzasz zrobić? - zapytałam, zupełnie ignorując imię mojego męża.

   - Nie mam zielonego pojęcia. Poza tym spodziewam się przecież jego dziecka!

   - Ale chyba nie zamierasz nadal uważać, ze wszystko jest okej, prawda? - spojrzałam na nią.

   - Przed nim? Na pewno nie. - prychnęła. 

   - Nadal chcesz się męczyć? Cris, jesteś pewna, że dasz radę siedzieć z nim przy tym samym stole i spać w tym samym łóżku?

   - Tylko, że jeszcze gorzej będzie mi odpowiadać na pytania dzieci dlaczego jedno z nas śpi w drugim pokoju. Ja zasnęłam dziś w łóżku z Rosario, więc nie było podejrzeń. 

   - Niezależnie co postanowisz, ja będę cię wspierać - uśmiechnęłam się lekko.

   - Nawet jeżeli pomyślałabym o rozwodzie, to będzie cholernie trudne. 

   - To nie jest takie trudne jak się wydaje.

   - Ale ja nie wiem jak to wszystko się potoczy dalej. Zawsze jest tak, że w takich sytuacjach najbardziej cierpią dzieci. 

   - Dlatego zrobisz jak zechcesz - westchnęłam.            

   - A ty już coś postanowiłaś w stosunku do Isco? On chyba naprawdę żałuję tego wszystkiego. 

   - Jakoś tego nie okazuje - prychnęłam zła. 

   - Daj mu chwilkę czasu. Myślę, że chyba też potrzebuje czasu na przemyślenie wszystkiego, a przede wszystkim swojego postępowania. 

   - Jeszcze nie znalazłam prawnika, więc na razie nie dostanie papierów rozwodowych. Powiedzmy, że będziemy w separacji - mruknęłam smutno.      

   - Nowy facet Thaisy jest prawnikiem, może ci się przyda.

   - Załatw mi jego numer. Jeśli Isco nic nie zrobi, to weźmiemy rozwód.

   - Ok - poprawiła swoje włosy. - Wieczorem do niej zadzwonię, to poproszę ją. A tak właściwie to gdzie ty masz dzieci? Za cicho i za spokojnie tu. - uśmiechnęła się lekko. 

   - Poszły na spacer z opiekunką. Ja musiałam trochę pobyć sama - rozejrzałam się po sypialni, w której panował bałagan. Do tego panowała w niej ciemność, bo zasłoniłam rolety.

   - No to u nas jest Mazinho i siedzi z bliźniakami, bo Thiago po coś miał jechać do klubu. Jakieś sprawy związane z presezonem.  

   - Jak dobrze, że wyjeżdżają to będziemy miały spokój - przewróciłam oczami. 

   - I nie będę musiała niczego udawać w domu - westchnęła. 

   - U mnie praktycznie nic się nie zmienia - wzruszyłam ramionami. - On poleciał już do Manchesteru?

   - Tak, poleciał prosto z Ibizy. 

   - No to fajnie, że nawet pomyślał, aby odwiedzić dzieci, prawda?

   - Wiem, że to wszystko jest trudne, Lola. - pokręciła głową. - Ale będzie dobrze. - położyła dłoń na moim ramieniu. 

   - Nie wiem czy będzie - zaczęłam płakać. - Kocham go, ale dłużej już tak nie potrafię.      

   - Obie jesteśmy w głupich sytuacjach, bo kochamy naszych mężów, a oni nam coś takiego wywijają. - przytuliła mnie. 

   - Może popełniłyśmy błąd wychodząc za nich? - wyszeptała.

   - Może ja popełniłam błąd wtedy zostawiając Tylera?

   - A ja odrzucając Mario? - pokręciłam głową. - Ty i Tyler byliście dobraną parą.

   - I stwierdzasz to po tylu latach, ze ja i Tyler byliśmy dobraną parą? Nie lubiłaś go!

   - Fakt - zaśmiałam się cicho. - Ale byłaś przy nim szczęśliwa.

   - Pamiętam jak mi się oświadczał, a to ja wtedy wyjechałam mu z taką informacją. 

   - Wiesz, że jest mi go teraz troszeczkę szkoda?

   - Mnie tez i to cholernie. Przynajmniej mam z nim czasem kontakt. I wiesz, że znów jest sam? 

   - To on kogoś miał? - zdziwiłam się.

   - Niedługo po mnie przyczepiła się do niego jakaś Francuzka, potem jego kuzynka spiknęła go z jakąś tapeciarą, a niedawno był z taką Eleną i myślałam, że im się faktycznie uda, ale podobno też się rozstali. 

   - A może to jest jakiś znak? - puściłam do niej oczko.

   - Lola, nie wierzę w takie znaki - pokręciła głową. - I ma się przeprowadzić do Katalonii, ma pracować przy stajniach na wyścigach samochodowych. W końcu to była jego pasja, nie? 

   - I jesteś pewna, że to na pewno nie jest żaden znak?

   - Nigdy nie byłam przesądna.

   - Tak tylko żartuje, bo może chociaż na chwilę poprawiły by nam się humory - uśmiechnęłam się lekko. - Jutro muszę już wrócić do pracy.

   - No tak. - zaśmiała się pod nosem. - A dasz radę? 

   - Muszę. Najgorzej jest wieczorami - powiedziałam i spojrzałam na ekran monitora. Akurat widniało na nim zdjęcie z naszych pierwszych wakacji na Ibizie.

   - Rozumiem cię znakomicie - westchnęła. - Ja tak miałam gdy dostałam te zdjęcia, a Thiago był w Polsce. Nie mieliśmy niczego wyjaśnione jeszcze dokładnie, a mnie męczyła niepewność. 

   - Zaczynam czuć, że to naprawdę koniec - jęknęłam i wpakowałam się pod kołdrę. - Będę tu leżeć cały dzień i się dołować.

   - Przestań, obie musimy być silne! Dla siebie i dla dzieci. 

   - On powiedział, że mi je zabierze - mruknęłam ze łzami w oczach.                 

   - A ty sobie to wyobrażasz? - zakpiła. - Isco z trójką dzieci na głowie, w jednej ręce pielucha Francisci, a w drugiej obłocona piłka?!

   - Niby mówił to w złości, bo postawiłam mu ultimatum.

   - No widzisz. Każdy plecie co mu ślina na język przyniesie w złości! Szczególnie twój mąż. 

   - Tak. On jest w tym mistrzem - przytaknęłam i lekko się uśmiechnęłam. - Ale chyba dlatego też tak bardzo go kocham.

   - Lola, dajcie sobie szansę. - kiwnęła głową. - Isco tylko czasem za dużo mówi, ale cię kocha i ufa. - Dałam już mu kilka szans, Cris. Zapomniałaś co było na Euro?

   - Na Euro tak, ale zauważ, że po nim zmądrzał.        

   - Szkoda, że nie na długo - prychnęłam i wstałam z łóżka. - Część mnie najchętniej poleciałaby do niego i wszystko mu wybaczyła, ale ta druga mówi, że to on ma się postarać.

   - I obie po części mają rację, ale najgorsze jest to, że ja całkowicie nie wiem co mam robić!

   - Wiesz co? Może wyjdziemy gdzieś razem wieczorem? Zapomnimy o facetach i po prostu spędzimy cudowny wieczór - uśmiechnęłam się szeroko.

   - Jeżeli tylko Thiago zostanie z bliźniakami to nie ma problemu, Już bardzo, ale to bardzo dawno temu nie byłyśmy nigdzie razem. - uśmiechnęła się. 

   - I trzeba to zmienić!

   - Masz rację. W końcu mieszkamy w jednym mieście, więc trzeba to wykorzystać.      

   - Czyli widzimy się wieczorem? - spojrzałam na nią, a ta pokiwała głową. - Super - dodałam po chwili. Cristina posiedziała jeszcze chwilę i wróciła do domu, a ja wzięłam odprężającą kąpiel. Następnie wybrałam strój na wieczór i poczekałam aż wrócą moje diabełki.